Walka o realizację konkretnych interesów związanych pośrednio lub bezpośrednio z władzą zdradza polityczną naturę przemocy. Ujawnia się ona czy to w zakresie relacji państwo–obywatele, czy w poszukiwaniu wartości, takich jak wolność i bezpieczeństwo. Wykracza ona daleko poza same instytucje polityczne, gdyż interesują ją wszelkie obszary, na których można prowadzić zmagania o możliwość władczego podejmowania decyzji. Przemoc jest integralnym komponentem władzy, a legitymizowana, społecznie uprawomocniona forma przemocy stała się atrybutem władzy państwowej. Niekiedy wskazuje się nawet, że terminy te mogą być ze sobą tożsame, gdyż: „Władza, moc, siła, autorytet, przemoc, to jedynie słowa wskazujące środki panowania człowieka nad człowiekiem; utrzymuje się, że są synonimami, bo spełniają tę samą funkcję” .

W tym opracowaniu to właśnie kontekst działania politycznego konstytuuje zasadniczy przedmiot analizy zjawiska przemocy, a zarazem wyznacza główne cele pracy. Sprowadzają się one do próby charakterystyki przemocy jako integralnego komponentu działań politycznych związanych z procesem dystrybucji władzy państwowej oraz ujęciu tych zależności i uwarunkowań w uogólnionej narracji teoretycznej.


Fragment wstępu