Barbara Skarga

(1919-2009); wybitny filozof i badacz filozofii; historyk idei. Absolwentka filozofii na Uniwersytecie Wileńskim, profesor Instytutu Filozofii i Socjologii PAN (związana z nim przez kilka dziesięcioleci), nauczyciel kilku pokoleń filozofów. W czasie wojny działała w podziemiu, była łączniczką AK. W 1944 roku została aresztowana przez bolszewików; trafiła do łagru. Do kraju wróciła w 1955 roku. Był to również powrót do pracy naukowej.

Badacz filozofii pozytywistycznej, dwudziestowiecznej filozofii francuskiej, szczególnie zainteresowana problematyką metafizyczną i etyczną. Wychowawczyni kilku pokoleń filozofów w Polsce.

Autorka wielu prac naukowych o polskiej i francuskiej myśli filozoficznej, także eseistka publikująca w Znaku i Tygodniku powszechnym. Redaktor naczelny Etyki, członek Komitetu Redakcyjnego Biblioteki Klasyków Filozofii, inicjatorka i redaktor naukowy 5-tomowego Przewodnika po literaturze filozoficznej XX wieku.

Główne prace: Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem (1975), Granice historyczności (1989), Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne (1997).

Laureatka wielu nagród, m.in. Nagrody im. Jana Długosza za książkę Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne i Nagrody im. księdza Józefa Tischnera za książkę Ślad i obecność (zob. więcej). Została odznaczona przez premiera Francji Palmami Akademickimi za zasługi w budowaniu związków między kulturą polską i francuską. Nieustająca w swej działalności na rzecz rozwoju polskiej nauki i myśli humanistycznej. Autorytet naukowy i moralny dla młodego pokolenia. W 1995 roku została odznaczona Orderem Orła Białego.