Tomasz z Akwinu

(1225–1274); święty, dominikanin, filozof i uczony, urodzony we Włoszech, zaliczany do doktorów Kościoła katolickiego. Od 1252 wykładał w Paryżu. Dostosował do potrzeb filozofii katolickiej koncepcję Arystotelesa, od którego przejął rozumienie poznania jako procesu receptywnego, pojęcia aktu i potencji, formy i materii, zasadę przyczynowego powiązania zdarzeń oraz pojęcie dowodu. Zajmował się też naukami przyrodniczymi.

W 1879 roku w encyklice Aeterni Patris filozofia Tomasza z Akwinu została uznana za oficjalną filozofię Kościoła katolickiego. Jego główne dzieła to: Summa contra gentiles (1259–1264) oraz Summa theologiae (1269–1273).